**********************************
Agnieszka ŻAK-BIEŁOWA - informacja o artyście
Urodziła się w 1982 r. w Warszawie.
Studiowała na Accademia di Belle Arti di Brera w Mediolanie (2004-2005).
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Dyplom w 2007 r. na Wydziale Malarstwa w pracowni
prof. Jarosława Modzelewskiego oraz aneks do dyplomu w
Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej u prof. Mirosława Duchowskiego,
który obroniła z wyróżnieniem.
Laureatka "Dyplomu 2007 im. Prof. Józefa Szajny" ufundowanego przez
Wojewodę Mazowieckiego z inicjatywy prof. Józefa Szajny i Galerii Studio w Warszawie.
Nagrodzona stypendium ufundowanym przez Pana Dariusza Wassylkowskiego
oraz Inicjatywę Entry.
Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2010 r.).
Obecnie studiuje na II roku studiów doktoranckich ASP w Warszawie.
Mieszka i pracuje w Warszawie.
WYSTAWY INDYWIDUALNE:
2014 Pienkow Gallery, USA
2013 Galeria Pieńków, Żmudź
2011 Galeria Mostra, Warszawa
2010 Galeria Promocyjna, Warszawa
2007 Galeria Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa
2006 Galeria Rio, „Apocalipsiss”, Warszawa
2005 Galeria Frida, „My Milan”, Mediolan
WYSTAWY ZBIOROWE:
2014 Galeria Styk, Wystawa doktorantów Wydziału Malarstwa ASP, Warszawa
Galeria ES „Co ich łączy?”, Międzyrzec Podlaski
Galeria Stalowa „Strange Stories”, Warszawa
Galeria Stalowa „Salon Letni”, Warszawa
2013 Galeria Wozownia, 9 Triennale Małych Form Malarskich, Toruń
Galeria Stalowa „Salon Letni”, Warszawa
2012 Bochenska Gallery „Artyści z Pracowni Wschodniej”, Warszawa
„Warschau Gemalt”, Berlin
2010 Galeria Promocyjna „Salon letni”, Warszawa
X Międzynarodowy Festiwal Sztuki „Experyment 2010”, Zbąszyń
VI Międzynarodowy Festiwal Sztuki Wizualnej inSPIRACJE 2010, Szczecin
2007 wystawa dyplomowa, Budynek Rektoratu ASP, Warszawa
Galeria Wizytująca, Magazyn Sztuki (Store Art), Warszawa
2004 Piazza di San Lorenzo, wystawa studentów prof.Nicola Salvatore, Mediolan
"Symetria", wystawa studentów Prac. Malarstwa prof. J. Modzelewskiego, Warszawa
Galeria Wilanowska, wystawa studentów Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej
prof. M. Duchowskiego, Warszawa
===
Człowiek na karuzeli życia w malarstwie Agnieszki Żak-Biełowej
W swojej sztuce Agnieszka Żak-Biełowa koncentruje się na człowieku. Jej ciekawość świata
i ludzi nim rządzących często ma charakter dychotomiczny: bogactwo, sukces i królewski blichtr pokazane są obok biedy, bezradności i bezdomności, integracja osób we wspólnej zabawie sąsiaduje z samotnością jednostki w szpitalnej izolatce, uwodzący urok zewnętrzny zderzony zostaje z brzydotą bohaterów, wyczuwalna głębia przeżyć ociera się
o powierzchowność zachowań. Nawet środki wyrazu artystycznego cechuje dwudzielność: płótna w żywych, intensywnych, wręcz jaskrawych kolorach, zestawione zostają z czarno-białymi kompozycjami, dbałość o drobiazgowe i precyzyjne opracowanie szczegółu graniczy
z syntezą formy i gestu. To malarstwo ujawnia niezwykłą wrażliwość autorki, jej empatię
w pojmowaniu spraw, sytuacji i rzeczy. Jak sama podkreśla, jej natura pozbawiona jest odruchów krytycznych, nie wytyka wad, nie ocenia błędów, dąży raczej do zrozumienia motywów postępowania swoich bliźnich. Jej dzieło odzwierciedla czasy w których przyszło jej żyć, odsłania powierzchowność wielu zjawisk, ujawnia systemy i narzucone z góry kryteria obyczajów i manier. Swój warsztat wspomaga – jak większość współczesnych malarzy – medium fotografii. Chętnie maluje portrety, w tym autoportrety, gdzie obok tak znanych postaci jak Czesław Miłosz, Marek Edelman, królowa Elżbieta II czy książę Karol, pojawia się podobizna bezdomnego włóczęgi. Nie odżegnuje się od dokonań swoich antenatów artystycznych, wręcz przeciwnie, świadomie sięga po znany już repertuar form
i znaków, by zręcznie zacytować je w obszarze własnej przestrzeni malarskiej. Jej nad wyraz „puszysta” „Odaliska” nie ma wprawdzie nic wspólnego z gibką kibicią „Wielkiej Odaliski”
Dominique’a Ingres’a, ale jej kostium (przykusa sukienka) odważnie eksponuje motywy (żywe kolory włączone w owalne i faliste formy jak z rysunku dziecka) zapożyczone ze sztuki katalońskiego surrealisty Joana Miró. W obrazie „Szczęśliwy Kowalski” możemy doszukać się kolejnych powiązań ze sztuką wielkich mistrzów XX wieku. Woda w basenie, w którym rozgrywa się akcja tego płótna, rozpryskuje się, unosi ku górze w formie różowego bryzgu, który przywodzi na myśl ikonę sztuki minionego stulecia – obraz „A Bigger Splash” Davida Hockneya z 1967 roku. Tytułowy Kowalski z dumnie wyprostowanym torsem, pokazany jest na tle muru pokrytego graffiti, które stylistyką nawiązują do spontanicznych prac prekursora sztuki ulicy Jeana-Michela Basquiata.
Agnieszka Żak-Biełowa w swoich wypowiedziach nie powołuje się jednak na żadnego
z przytoczonych autorów. Dla niej idolem malarstwa pozostaje Gerhard Richter, który – jej zdaniem – osiągnął swym dziełem najwyższy pułap wtajemniczenia. Ulega magii jego dokonań i ceni wysoko każdy rodzaj wypowiedzi tego wielostronnego artysty. Swój podziw przekłada na własny język malarski, stosując czasami – jak w obrazie „Genesis” z 2013 roku – nieostrość i charakterystyczne dla niemieckiego mistrza rozmycie – jak na nieudanym zdjęciu – konturów postaci.
Autorka wystawy część swoich prac układa w cykle. Dwa z nich – „Genesis” i „Karuzela” – doczekały się kilku sekwencji i kontynuowane są po dzień dzisiejszy. Pierwszy
z wymienionych to pełna czułości opowieść o relacji matki i dziecka oraz od zarania towarzyszącym kobiecie pierwotnym instynkcie macierzyństwa. Układ kompozycyjny tych przedstawień pozwala przeprowadzić paralelę ze sposobem traktowania tego tematu
w sztuce gotyckiej i kręgu twórczości tzw. Mistrza Pięknych Madonn. Doszukujemy się pokrewnej stylizacji znaczonej wytwornością, swoistym liryzmem i idealizacją postaci. Nawet sposób trzymania dziecka na ręku czy miękko spływające dołem fałdy sukni znajdują odniesienie do obowiązującego kanonu w średniowiecznym świecie piękna.
Bodźcem do powstania pierwszych prac przynależnych do cyklu „Karuzela” był wiersz Czesława Miłosza „Campo di Fiori”, który polski noblista napisał w Wielkanoc 1943. Data powstania wiersza pokrywa się w czasie z dramatem walk powstańczych w getcie warszawskim. Na polecenie niemieckiego okupanta, po drugiej stronie murów getta ustawiona został karuzela, by zabawą i skoczną muzyką zagłuszyć odgłosy zbrojnego wystąpienia żydowskiego . Dwa przemyślnie sobie przeciwstawione światy – ludzi oddających się przyjemności i tych umierających w samotności i zapomnieniu po drugiej stronie wysokiego muru, zilustrowane zostały przez warszawską malarkę w stylistyce czarno-białej. Kolejne płótna przypisane tej serii wnoszą już kolorowy, iskrzący się melanżem barw i świateł posmak lunaparku. Autorka z powodzeniem kreuje nastrój peryferyjnej rozrywki, sugestywnie oddaje ruch obrotowy tej kwiecisto-laurkowej machiny, która przenosi uczestników wydarzenia w wirujący – o różnym stopniu natężenia – rytm. Patrząc na ten bajkowy świat i ludzi unoszonych w górę i po chwili opadających w dół, nabieramy przekonania, że to malarska opowieść o naszym losie, którego zmienne koleje pozbawiają nas odprężenia i poczucia stabilności. Malarstwo Agnieszki Żak-Biełowej uzmysławia nam, jak nieokreślona jest karuzela życia w której żyjemy, gdzie wszystko jest chwiejne i płynne, a poddane ruchowi po kole zaciera kształty i traci równowagę. My sami zaś tracimy kontury
i gubimy się w tym niejasnym, pogmatwanym i niepewnym świecie.
Jagoda Barczyńska
Honorary Director of Pienkow Gallery
Dział Sztuki Współczesnej i Galeria 72
Muzeum Ziemi Chełmskiej
Galeria Tadeo-Art Bielsko - Biała
:: Obrazy ::
Galeria sztuki ::
Sprzedaż obrazów ::
Malarstwo współczesne ::
Antyki
Home | Obrazy | Artyści | Antyki | Kontakt | Regulamin | Polityka prywatności | Dane adresowe |
Teraz online: 14