Wladimir VILENCHYTS

Pejzaż olej płótno (50x70) dostępny w galerii	Pejzaż olej płótno (50x70) dostępny w galerii	Kwiaty olej płótno (50x70)	Pejzaż wiejski olej płótno (40x61)
Pejzaż olej płótno (40x70)	Pejzaż olej płótno (50x70)	Pejzaż 4 olej na płótnie (30x40)	Pejzaż olej płótno (30x40)
Pejzaż olej płótno (30x40)	Pejzaż zimowy olej płótno (40x70)	Pejzaż 5 olej na płótnie (30x40)	Kwiaty w dzbanie olej płótno (60x50)
Pejzaż olej płótno (50x70)	Pejzaż 2 olej na płótnie (25x30)

obrazów w galerii: 14

Wladimir VILENCHYTS - informacja o artyście

Malarstwo Wladimira Vilenczyca oscyluje wokół dwóch kręgów tematycznych – pejzażu i martwej natury. Prawie wcale nie widać w nim postaci ludzkiej. Vilenczyc niemalże całkowicie odhumanizował swoje malarstwo; tak jakby poszukiwał piękna w przyrodzie, kwiatach, naturze, a nie w ludziach. To, co fascynuje artystę to nie człowiek sam w sobie, ale przedmiot jego kultury - kulturowy artefakt, który po człowieku pozostał. Umieszczony na płótnie przedmiot to najczęściej kilkudziesięcioletni dzban, patera, stary kubek, z czasem- książka, XIX–wieczne reprodukcja. Sporadycznie towarzyszy im element natury - przepołowiony arbuz, cytryna, gruszka, melon. Zderzenie tych dwu odwiecznie ścierających się sił (natury i kultury), zostaje złagodzone wszechogarniającą atmosferą dostojeństwa, która udziela się wyobrażonym przedmiotom w sposób równorzędny. Bez względu na to, czy jest to blaszany kubek, owoc czy stara księga wszystkie spowija budząca respekt aura dostojeństwa. Malarstwo Vilenczyca jest swoistą grą z widzem, grą o jego spojrzenie. Poruszając się w przestrzeni innych wystawionych obrazów dzieła Wladimira natychmiast je przechwytują. To efekt nieustającej gry pomiędzy łudzącym poczuciem realności przedmiotu a dystansującym hieratyzmem kompozycji. To również efekt technicznego zabiegu, w którym artysta lubuje się od samego początku swojej twórczości.
Niemal wszystkie martwe natury Vilenczyca zawierają element namalowany w "niewygodnej" dlań pozycji. Czasem jest to klucz; który wydaje się spadać ze stołu; czasem jest to zsuwająca się kartka, która aż "woła", żeby ją jeszcze przed upadkiem złapać; czasem serweta, którą na samym krańcu przytrzymuje pełen lekkości wazonik. Wladimir igra z prawami fizyki, nie na tyle jednak, by uczynić kompozycję dysharmonijną, na tyle jednak, by zaintrygować, by wygrać walkę o widza. Efekt ten potęguje do granic możliwości posunięty realizm, niejednokrotnie wprawiający odbiorcę w konfuzję przy uświadomieniu, iż ma do czynienia z olejnym płótnem, a nie fotografią. Przyciągające złudzenie budzi nieodparte pragnienie zbliżenia się do obrazu, odejścia, ponownego zbliżenia się, spojrzenia nań pod innym kątem, tylko po to, by upewnić się czy usytuowana na samym krańcu stołu książka zaraz nie spadnie; czy droga prowadząca w bezkres krajobrazu nie jest tą, po której właśnie stąpamy, czy w końcu na wpół obrana pomarańcza nie poplami zaraz śnieżnobiałej serwety. Vilenczyc drażni nas, wzbudza potrzebę ciągłego upewniania się, czy to jeszcze rzeczywistość czy już wyobrażenie. Realizm wyobrażenia pociąga nas, hieratyzm kompozycji dystansuje. I może gdyby nie ta jedyna intryga "niewygodnej pozycji" wydawałoby się, że przedmioty tam ustawione trwają w niej wiecznie. Dzbany, butelki, karafki są jak gotyckie sterczyny, które przetrwały wieki. Kim jesteś, zdaje się pytać Vilenczyc wobec przetrwałej setki lat księgi, wobec nienaruszonego zębem czasu obrazu, kim jesteś wobec... kultury, którą możesz jedynie współtworzyć i której jesteś jedynie przemijającą cząstką?

Agata Rome-Dzida

---
Artykuł z "Artysty i Sztuki"